November vorig jaar werden de eerste vijf afleveringen van de serie "de Ilias" opnieuw op tv getoond. Er schijnen twee versies te zijn van de aanleiding tot de oorlog om Troye (van de Hollanders moet ik Troje schrijven): ofwel de oude vent Menelaos pikte het niet dat zijn piepjonge echtgenote werd gekaapt door een jongere man en naar Troye werd verscheept, ofwel de Grieken uit verschillende steden, zelfs van langs de kant van de Middellandse Zee, pikten het niet dat Troye een rijke stad was: wij maar schapen hoeden, en zij alles hebben! Die laatste versie zal 't wel geweest zijn, maar daar maak je geen leuke toneelvoorstelling mee waar het volk geboeid en vol bewondering naar kijkt.

Hoe dan ook, na 10 jaar belegering lag Troye in puin, was de Aegeïsche Zee een kerkhof, en keerde het restant van de Grieken, ondanks hun overwinning, verpauperd en verwilderd weer terug naar huis.

Op een dag stond een klein groepje boeddhisten voor de gesloten poort van een daoïstische tempel op het eiland Penang in Maleisië.
Een van de burgers verhief zijn stem en keek mij gepijnigd aan: De daoïsten hebben een verhaal over een man die meer wilde dan hem toekwam. (Het verhaal gaat ook over een Onsterfelijken die in die stroming kennelijk van tijd tot tijd raad geven. Alle culturen, inclusief de monotheïsmen, hebben zo'n concept: iets dat hen overstijgt en hen zonodig met raad en daad terzijde staat.⁽¹⁾)
Er was dus eens een man, zo vervolgde de burger, die tien kinderen had. Dat was niet genoeg. Hij wilde er nog een. De Onsterfelijke sprak hem aan en zei "als je dat doet, dan zal dat kind de familie te gronde richten." Hah! zei de man, dat zullen we dan nog wel eens zien.
Hij kreeg zijn elfde kind, en dat elfde kind richtte de familie te gronde.

En hiermee hebben we zowel het verhaal over afgunst/hebzucht verteld, als dat over weer eens zo'n uitgestrekt water op de bodem waarvan de lijken liggen van mensen die ofwel speelbal van anderen zijn geworden, danwel slachtoffer van hun eigen al te grote ambities.