De Tōdai-dji in Nara is een van de tempels die het ké-gon voorstaat (g als in 'good'), de japanse nazaat van het chinese Hwa-jèn.
Ieder jaar in maart vindt er een soort grote schoonmaak plaats waarbij hele horden mensen afkomen op een ceremonie waarbij de monniken in grote vaart over het balcon rond de tempel hollen en fakkels zo hanteren dat de vonken er van afvliegen. Zo'n vonk opvangen wordt dan een "stukje" goed karma genoemd.
Die ceremonie heet de Sjúni-e, of ook wel de Omi-zoetorie (Shuni-e / Omizutori). Dat is op zich een beetje raar, want Omizutori betekent letterlijk "de ceremonie van het putten van water". Nu kennen we op Taiwan tenminste één plek waar water (een bron) en vuur (uit een ondergrondse krater) samen aan het oppervlakte komen. De betekenis van "water en vuur" is daarmee dus oost en west behoorlijk verschillend.

Dat Shuni-e / Omizutori is dan het feest voor de burgerij. De monniken zelf wordt 14 dagen lang, dus met eindpunt de 14de maart, een gerecht voorgeschoteld dat "Okabe tofoe met walnotensaus" wordt genoemd.
Een nieuwe kok is in 2009 in de Tōdai-dji gestart en vond dat het menu dat uit het Showa-tijdperk stamt (1926-1989) wel een beetje opgepimpt mocht worden. Bij de traditionele soep (vast voedsel vooraf en soep toe, dat is gebruik in Azië) heeft hij drie bijgerechten bedacht. Het geheel heet sindsdien "ichiju sansai", en de nieuw bedachte bouillon voor de soep, de dashi, heeft sinds een paar jaar de ingrediënten kelp en shiitake er bij gekregen. Mogelijk waren die ingrediënten in de twintigste eeuw nog niet zo in de mode — behalve bij de arme vissers.

Verder gaan we maar niet uitwijden over het menu; een aantal ingrediënten zullen langs deze kant van de aardbol verkrijgbaar zijn, andere niet.

Hoewel Boeddha zijn monniken aanspoorde het wat eten betreft uiterst sober te houden, zijn vooral monialen in Oost-Azië, uit latere tijden, die soberheid een beetje tussen haakjes gaan zetten. Daar wordt vooral Boeddha's uitspraak in gedachten gehouden die zegt dat verlichting bereiken in een lichaam dat het af laat weten niet mogelijk is. Je moet dus goed eten, is het latere motto geworden. Genotzucht is hier dus geen thema: we gaan niet zitten slobberen, slempen, oooh en aaah roepen, en 'wat is dat lékker', maar 't moet te eten zijn en het lichaam goed onderhouden. Zie daarvoor de Agañña soetta, het fragment dat begint met "Boeddha in zijn rol van verhalenverteller...", linkerkolom.

Naar de nieuwspagina