Omdat die karmische link er nu eenmaal is, kwam ook het verhaal uit het grote sprookjesboek rond de hindugod Krishna niet per toeval aangewaaid.
Hoe gaat dat verhaal, dat Krishna zelf verteld zou hebben? Hij heeft het dan tegen een jonge krijger, en het meisje dat verliefd op hem is luistert mee:

Zo ongeveer: "We weten dat ijzer heel erg hard is; je breekt het niet, en "goed" gebruikt kan het anderen breken. Maar .... Ijzer is alleen maar hard wanneer het koud is. Verhit je ijzer dan kan het gemakkelijk gebogen of afgebroken worden. Dus moet je (die jonge krijger) jezelf voorstellen als van koud ijzer; hou het hoofd koel en je kan alles aan. Maar laat je je gaan in razernij, dan wordt je ijzer roodgloeiend heet en zacht, en verlies je de strijd."

In de boeddhistische canon vinden we nergens passages waarin ons aangeraden wordt hard en koud of koel te zijn teneinde beter de strijd aan te kunnen gaan. Integendeel, in niet weinig vroege canonieke werken wordt over de ideale geesteshouding gesproken in termen van "zodra de geest plooibaar, kneedbaar, (en toch) standvastig is, en niet meer verstoord kan worden ...." dan is het doel in zicht. Vijand-denken komt daar niet aan te pas.

En dus voelen de (jaïns en de) boeddhisten zich buitengewoon ongemakkelijk in het gezelschap van hindus die dit of dat recht willen verdedigen door er frontaal, hard in gaan. Er moet al heel wat gebeuren — en er gebeurt af en toe heel wat — voordat de boeddhist de aanbeveling tot plooibaarheid, kneedbaarheid, standvastigheid en onverstoorbaarheid vergeet en d'r op af gaat.

Dit onderscheid aanleggen tussen twee of drie levensbeschouwelijke systemen wordt door liberalen en "socialen", die abusievelijk denken dat ze niet (meer) gebonden zijn aan de cultuur waarin ze werden geboren, "othering" genoemd, het anders maken van de ander. En dat wijzen ze af. Ze menen dat er een egale wereldcultuur kan ontstaan waarin iedereen in alle aspecten gelijk is.
Die opvatting is sterk aanwezig geweest in het 20ste-eeuwse socialisme resp. de sociaal-democratie waar men — met een niet geringe mate van hubris — meende, en nog meent, dat de wereld te maken valt, door ons welteverstaan, niet door de anderen.

De realiteit van deze wereld is, wat zogenaamd verlichte geesten ook zeggen, dat mensen behoefte hebben aan geborgenheid binnen een groep die ze kennen en die ze kunnen overzien. Wordt de groep te groot dan valt ze uiteen in verschillende "anderen".
"Othering", dus inclusief het onderscheid tonen tussen de geestesinstelling van twee of meer levensbeschouwelijke groepen, is daarom niet verkeerd. Integendeel, het geeft de mens de houvast waarmee hij in gelijkmoedigheid en tolerantie de rest van de wereld tegemoet kan treden: ik weet wie ik ben, cultureel gesproken; ik weet waar ik vandaan kom, cultureel gesproken; de ontmoeting met het andere kan ik derhalve aan. Ik word er niet door van m'n sokken geblazen.

Maar hoe zit dat dan met die passages in de canonieke werken van het boeddhisme waarin over het "alle mensen zijn gelijk" wordt gesproken? Wat is dan "gelijk", of liever, "hetzelfde"?
Wel dan hebben we het over de begrippen an-atta en sunyatā die beknopt worden uiteengezet in een lemma bij de Lankāvatāra soetra.