We moeten er rekening mee houden dat ontelbaren in de afgelopen maand toch nog prentbiefkaarten aan elkaar hebben gestuurd met winterlandschapjes er op, op het moment dat de nederlandse woningvoorraad gereed wordt gemaakt voor de komende Kleine Ijstijd. Dat is begrijpelijk. Het zit er in, zeggen we dan, we zijn het zo gewoon, en bovendien zijn afbeeldingen van sneeuwlandschappen zo heerlijk contrastrijk: we zien iedere molshoop die zich boven de grond aftekent, en de takken in de bomen krijgen met een laagje sneeuw pas werkelijk defintie.

In een blog dat bij de White Jade River-collectie hoort werd op 4 januari 2017 iets getoond van Hockney en Lichtenstein, voorafgegaan door een waka van de hand van Teika.

Wat eigenaardig is, is dat zodra we in het wat verdere verleden gaan zoeken naar gedichten over de winter en de regen het jaar zowat lijkt op te houden in september, verder komen de dichters niet. Waren hun vingers stijf bevroren? deden ze aan winterslaap?

Komen we aan in de 20ste, 21ste eeuw, want in de negentiende sneeuwde en regende het volgens de dichters niet, en vallen we onvermijdelijk binnen in het Dordrecht van Cees Buddhing:

De lucht is grauw. 'Er komt nog veel meer sneeuw,' | heb je de melkboer ook al horen zeggen | ....
(waarbij we het begrip "melkboer" even moeten uitleggen aan een generatie die geen handelaar meer door de straat ziet gaan.)

Om nog niet te spreken over het wrede lied van drs.P.:

We rijden met de troika | door het eindeloze woud. | Het vriest een graad of dertig; | het is winter en vrij koud | ....

En dan levert de 21ste eeuw een enkel grappig regengedicht op van Robin Kerkhof:

Een beetje regen | houdt mij niet tegen | ...

Het is allemaal light verse, very light verse. Mag de nederlandse dichter niet ernstig zijn over weersgesteldheden als sneeuw en regen? Moet het weggelachen worden: 'A joh! gaat wel weer over'.
Hoe anders is dat met de franse poeet. Daar wordt wat afgezucht over "la neige":

Dans l'interminable | Ennui de la plaine, | La neige incertaine | Luit comme du sable. | ....
(Paul Verlaine - Over die eindeloos saaie vlakte glinstert de poedersneeuw als ware het zand. ...)

en ook bij zijn britse collega is the rain een zeer ernstig onderwerp:

The day is cold, and dark, and dreary; | It rains, and the wind is never weary;...
( Henry Wadsworth Longfellow - De dag is koud, donker, en druilerig. Het regent, en het houdt maar niet op met waaien ...)

Zodra je 't vertaalt wordt het banaal als wittebrood met jam.

Naar de nieuwspagina