François Rabelais laat zijn beroemd geworden personage, Gargantua, een self-made man uit de provincie, behoorlijk snoeven in een brief aan zijn zoon Pantagruel. Zelf weggejaagd uit de universiteit van Orléans, en uitdagend jegens die van Parijs (Sorbillans, Sorbonagres etc.) waar zoonlief studeerde en daar, volgens zijn groupies in het Quart Livre (boek 4), alwetend werd (een sofist), maar ook verdwaalde tussen de eilanden van de Aegeīsche Zee, raadt hij in die beroemd geworden brief aan Pantagruel zoonlief aan te "studeren en te profiteren" (estudier et proffiter). In echt en zelfgemaakt latijn⁽¹⁾ — die jongen moet ook eens kunnen lachen — bedenkt Gargantua termen als "Badinatorium Sophistarum" (badiner = badineren), en stelt zich voor dat hij ooit aanzat aan "het banket der Sofisten", een verwijzing naar "het banker der wijzen" waar de oude Griek Athenaeus het over had.
Schrijft G. Defaux: "het doel van de sofist, ..., is de persoonlijke glorie." Maar hij pent ook een vroeger-was-alles-beter neer: "Wetenschap leidt (op de drempel naar de Renaissance) niet meer naar geluk, maar naar dominantie over anderen". De zestiende eeuw was in Frankrijk, en dus ook daarbuiten, een van die scharnierpunten in de europese cultuur, in dit geval een kanteling van gnosis richting exacte wetenschappen: estudier et proffiter.
Over filosofen en sofisten gaat de rest van de voorpagina.