Verontwaardigd over zoveel schaamteloosheid in een academicus die zich bevoegd achtte het volk voor te lichten over wat er bekend is over een filosoof als Lucretius, werd aan de oude Latijn, zeg maar, in 2015 al een paar blogs gewijd.
Klaus Binder had een boek geschreven onder de naam "Lukrez: Über die Natur der Dinge", en Klaus achtte zijn lezerspotentieel onnozel genoeg om maar voor zoete koek aan te nemen dat wat in het latijn van Lucretius als "religio" (geloof) wordt aangeboden best vervangen mag worden door een door Klaus zelf gemaakt "superstitio" (bijgeloof -- blog 6), want die generatie zuid-Europeanen waren nog geen christenen, en dus hadden ze nog niet het recht om woorden als "religie" te hanteren.⁽¹⁾

Met name deel 2 van het blog is voor boeddhisten, of in het boeddhisme geïnteresseerden lezenswaard. En wie bij het begin van de zes delen wil beginnen, begint met deel 1 waarin ook sprake is van een fascinatie voor Lucretius van de kant van een inmiddels vergeten dichteres als Ida Gerhardt die in haar onschuld — wat kan er anders zijn dan het christendom — zinsdeeltjes als "... in de schepping" aan Lucretius' woorden toevoegt. Dergelijke hele kleine tekentjes zeggen ons veel over de muur die "de oude wereld" om zich heen had opgetrokken en die maar heel langzaam van buitenaf, niet van binnenuit, wordt afgebroken, onder veel protest en kabaal, want nevenschikkendheid van filosofische en religieuze systemen is in de Occident onbekend.

⁽¹⁾ Als een "bon mot" kan er aan toegevoegd worden dat, zo schrijft ondermeer historicus Edward Castleton, Augustinus de Romeinen tot het christendom overhaalde door hen te vertellen dat ze na hun dood, eenmaal aangekomen in de hemel, nog altijd over hun kapitaaltje zouden kunnen beschikken.

---