De beelden die tv- en spelprogrammas van Noord-Amerika tonen zijn over het algemeen ofwel die van een stedelijke omgeving met veel baksteen, glas, beton en "highrise", danwel troosteloze voorsteden met vervallen houten huizen.
Dat Hilda Neily daar het beeld van een "gewoon" straatje met bloemetjes ter weerszijden tegenover zet, is eigenlijk wel aardig, als "feel good" schilderijen
http://www.hildaneilygallery.com/.

Om het luchtig te houden. Niet lang geleden kwamen de themas boosheid (ergernis, kwaad zijn, razernij) en geduld weer eens langs. Het blijkt dat verschillende boeddhistische stromingen hier toch iets anders over denken. Zo zal de srilankaanse monnik zijn gehoor voorhouden dat boos zijn eigenlijk niet mag. Vandaar dat de Srilankaan, wanneer hem iets ergs overkomt niet met het servies gaat smijten, want dat mag niet. Dat is volgens velen een onhoudbare gemoedstoestand, en we zien dan ook al te vaak dat het water in de ketel zover aan de kook kan geraken dat het deksel er af vliegt, met alle gevolgen van dien.
Er zijn andere, noordelijke, stromingen die zeggen dat boosheid best mag — dit in het kader van waardengelijkheid van wat voor stemmingen er maar kunnen zijn. Boosheid mag, zeggen ze dan, als je er maar niks mee doet, in negatieve zin. En, wordt er aan toegevoegd, in een mentaal gezond mens transformeert die boosheid zich als vanzelf in activiteit, positieve activiteit, wel te verstaan. Omdat je niet met het servies mag smijten, of jantje niet de hersens mag inslaan, wordt je zo onrustig dat je eindelijk maar eens die verdomde knoop aan die verdomde jas gaat zetten, of eindelijk maar eens met fors geweld het kweek uit de tuin gaat rukken. 't Zal eens tijd worden! zegt de bozerik dan tegen zichzelf. En daarna is de lucht dan weer geklaard.

Naar de nieuwspagina