Dit nadat opnieuw was vast-gesteld dat de wielerwedstrijd Parijs-Nice nu zo vroeg gehouden wordt dat de gemiddelde "couch potato" die de wedstrijd op tv volgt geen mimosa meer waar-neemt langs de route.
Kort daarop meldde de britse pers dat ook de euphorbia, wolfsmelk, op de britse eilanden een indringer is. (links)

Niettemin zijn er in Nederland tuinders die deze plant in de aanbieding hebben. The Telegraph toonde ook een foto van de aantrekkelijk uitziende Leycesteria formosa, chocobes of fazantenbes, eveneens aangeprezen door nederlandse tuinders.
In Engeland had de nationale Horticultural Society vastgesteld dat er wel 251 invasieve, dus probleem-planten op de eilanden zijn. Of de roos ook op de lijst staat is hier niet bekend.

Een dag voor dit bericht vanuit het VK zag Nederland in een tv-uitzending hoe de amerikaanse rivierkreeft de inheemse soorten aan het verdringen, c.q. aan het opeten is.

Anderzijds lijken ze in China blij te zijn met de uit Europa binnengebrachte Cygnus olor, de stille (mute) zwaan.

Dit wijzen op het ongewenst zijn van soorten die van buiten binnenkomen in x-land is een vrij nieuw fenomeen.
Het als het ware willen hernationaliseren van de planten- en dierenwereld staat helemaal in het teken van het eigen volk eerst-denken. Onderschat de invloed van dergelijke praat niet, het slaat op de meest onverwachte plekken neer, zeker in de wereld van natuurbeschermers die "onze" flora en fauna voor kwade invloeden willen behoeden.

En nu we het er toch over hebben, de muziek van de anderen horen we ook niet meer op radio en tv. Dat is een achtergelaten station, zelfs dat wat we wereldmuziek wilden noemen: traditionele muziek van elders waar Wij onze stempel op drukten met toevoeging van ónze melodieën en ritmes, ónze instrumenten, en ónze muzikanten.
Het is vervangen door de vrees voor concurrentie op zakelijk gebied door de anderen, die dan ook meteen maar de vijand zijn geworden. Zie de praat over China (waar het, het moet gezegd, ook niet altijd botertje tot de boom is).

Laten we niet vergeten dat dit uiteindelijk de meest primaire drijfveer van de mensheid als groep is geweest, vanaf het allereerste begin: óns jachtgebied, óns water, óns onderkomen, en ónze god(en), niet die van anderen!