Zijn pleidooi is er een in een serie: telkens lijkt onder een meerderheidsbestuur van niet-boeddhisten de zaak in de soep te lopen, en telkens wordt een wijziging van die 1949 wetstekst geweigerd.

Er moet gezegd worden dat er in India zelf een soort tweespalt is tussen enerzijds de (de facto uit het kastesysteem uitgetreden monniken van de) Mahabodhi Society, en anderzijds de tot de dalit-bevolkingsgroep behorende monniken, dit omdat in eerste instantie, bij het in de 20e eeuw opkomende navayana de toenmalige dalit-monniken te Bodhgaya beslist blijk gaven van bestuurlijke en tactische onkunde. Daar komt bij dat de Mahabodhi Society bevreesd is, zo is ondergetekende gebleken, om gezien te worden als een niet-eigen levensbeschouwing in India, zie daarvoor de status van het christendom. Ze houden zich derhalve bij de bestuurskwestie op de vlakte, en het zijn inmiddels de uit het voorgebergte van de Himalayas afkomstige monniken die zich op dit punt bij het navayana hebben aangesloten die nu niet alleen bestuurstaken hebben opgenomen, maar ook woordvoerder op dit onderwerp zijn geworden.

India houdt vast aan federaal bestuur of regionaal over hindu- en boeddhistische tempels omdat er een niet onaanzienlijk bedragje wordt binnengehaald uit entree-gelden.

Het artikel wordt geïllustreerd met een foto van een van die veel te grote boeddhabeelden die de laatste jaren worden neergezet. Dit bepaalde beeld staat niet op het Mahābodhi tempelterrein, maar even daarnaast. Zeker de grote wierookpot erbij wijst op bouwheren vanuit Japan of China.

Op 25 februari meldde tenminste Phayul dat monniken van theravāda en Himalaya-stromingen in hongerstaking "met onbeperkte duur" waren gegaan. Die periode duurde op dat moment al 14 dagen. De een hield een bordje vast met een tekst in het engels, en de ander een in het deva-nágari, zijnde de schriftsoort van het hedendaagse hindi. Het vanuit de tibetaanse diaspora uitgegeven Phayul verschafte een doorklik naar een petitie-pagina waarop instemming kan worden gegeven met de eis van het volledig onder beheer van boeddhisten brengen van genoemd tempelcomplex. In de dagen en weken daarvoor viel het niet op dat de indiase mainstream-media aandacht besteedden aan de hongerstaking, terwijl het toch ook voor tenminste de hindus en de jaïns van belang is dat die eis wordt ingewilligd. Ook vanuit die kringen wordt (hier en daar) gepleit voor terugtrekken van de overheid uit tempel-aangelegenheden.