In het eerste geval zagen we de beelden rond het uit het gebied wegdrukken van Palestijnen door nieuw gearriveerde zionisten, en het laatste was weer zo'n voorbeeld van een emo-groepsgesprek waarbij het gesprek alle kanten opging en uiteindelijk — hoe kan het ook anders — terugkwam bij een over-geëxiteerde rabijn.

Het gesprek had, de rede volgend, over voor- en tegenstanders van het israëlische optreden jegens de omringende bevolking moeten gaan, niet over de ca. 5000 joden in Amsterdam die geen haar gekrenkt worden, af en toe met uitzondering van "scootertjes", jonge jongens "met een migratie-achtergrond" die zich solidair voelen met het lijdende palestijnse volk — zoals de rabijnen aan de Bar Laat-tafel zich solidair voelen met de joden in Palestina zoals het land aan het begin van de grote trek⁽¹⁾ nog mocht heten.

Op zich mogen we blij zijn dat er aan beide kanten dat gevoel van solidariteit heerst, een mededogen waar het boeddhisme zo'n grote nadruk op legt. Stel je voor dat dit mededogen er niet zou zijn binnen de respectieve groepen van moslims en joden, waar zou de wereld dan zijn?!⁽²⁾
Of zoals de Rede aan het adres van de burgerbevolking het stelt:
"Jonge huiseigenaar, op vier manieren kun je iemand die met je meeleeft beschouwen als een vriend met een warm hart:
het doet hem geen plezier wanneer het je slecht gaat,
hij verheugt zich wanneer het je goed gaat,
hij weerhoudt anderen ervan om kwaad over je te spreken,
hij prijst diegenen die je prijzen."

(de Rede t.o.v. Siigala)

Wel even in de gaten houden: in het geval van de laatste regel moet de geprezene wel eerst aan alle andere in de rede genoemde voor-waarden hebben voldaan.

Voetnoot 1 ook met het op 26 november aangekondigde staakt-het-vuren tussen Israël en Libanon en/of Hezbollah.

(1) De op 17 november getoonde documentaire over de tragische gebeurtenis bij de redactie van het blad Charlie Hebdo, en bij het daaropvolgende dodelijke incident in de joodse supermarkt in Parijs sprak een joodse betrokkene bij de Charlie Hebdo-slachting in termen van "zo'n episode van geweld eindigt altijd met aanvallen op joden".
Dat liet overwegingen toe over de uitzonderingspositie die het zwaar-orthodoxe deel van het jodendom altijd voor zich heeft opgeëist, van religieus-filosofische overwegingen over het als enige "uitverkoren" zijn tot banaliteiten als twee keukens (c.q. aanrechten, 1 voor vlees, 1 voor melk) en kosjer voedsel.
Begon deze uitzonderingsclaim bij het verhaal over de uittocht uit Egypte (Torah, Numeri 20:12). Een online commentaar geeft het als volgt: "Adonai (god) informeert Mozes en Aaron dat ze het Beloofde Land niet zullen betreden omdat ze onvoldoende vertrouwen in Adonai hadden."
Dat is het verhaal.
Beide mannen zullen oud en in hun laatste dagen op aarde zijn geweest. Hun achterban keek uit over een plezant land en besloot het daar dan maar te gaan proberen. De term "Israëliten", dus die van een bevolkingsgroep, veranderde in "Joden", die van een religieuze denominatie, want de legende over dat vanaf dat moment innemen van een stuk land werd geplaatst binnen een al dan niet verzonnen verhaal over een door god gegeven zijn — mits je braaf bent.
Mozes en Aaron bleven achter, en tegen de achtergrond van Mozes' imperatief over niet (mensen) doden zullen hij en de jongere aanvoerder Jozua een pittig gesprek hebben gehad ... mits het verhaal over Jericho substantie heeft, want archeologen beweren dat het een dorp zonder muren was.

In de bijbel vinden we dan nog twee oud-testamentische verzen over dat beloofde land, in Jozua 20:12, en Jozua 1:24. In het eerste geval lezen we: "Veertig jaar door de wildernis zwerven had Israël tot staan gebracht op de top van een berg van waaruit ze zicht hadden op het beloofde land."
In 1:4, hoewel in tijdsrekening eerder dan 1:24, lezen we: "Vanaf deze wildernis en dit Libanon, zelfs tot aan de grote rivier de Eufraat, al het land van de Hittiten, en tot aan de grote zee en het ondergaan van de zon, zal jouw kust zijn." (d.w.z. dat van de tot dan toe rondzwervende Israëliten).
Daarna volgt dan het verhaal over die twee waaghalzen die van de berg afdaalden en terugkwamen met een zwaar beladen druiventak — bewijs dat ze in bewoond gebied op strooptocht waren gegaan want wilde druiven zijn maar onopvallend.

Gaan we er van uit dat hier sprake is van itihasa, en dat er dus een deel historische werkelijkheid is, alhoewel niet bewijsbaar.

Dat tot op de dag van vandaag herhaalde Jozua-verhaal verklaart dan waarom Israël eind oktober, begin november 2024 maar eens begon om Zuid-Libanon te bombarderen, de Torah stelt immers dat het hun land is! Wij, de anderen (nosotros), krabben ons daarbij op het hoofd en vragen ons af waarom een, ter verdediging van latere gebeurtenissen, historiserend verhaal ca. 3000 jaar later nog geldigheid zou hebben, en een reden zou zijn om honderden, met Gaza meegerekend tienduizenden mensen te laten sterven (mei '24 35.000, de nog onder het puin liggenden niet meegerekend), want ja, hadden ze maar niet in die gebouwen moeten zitten die wij zo nodig moesten bombarderen omdat ze op het aan ons beloofde land staan! Je begrijpt het niet, en beseft dat het hier om een cultuur gaat die zo anders is dat je er niet mee overweg kunt.

(2) Ook naar aanleiding van het grotestadsdebat in de 2e Kamer op 13 november.
En als we het dan over hebben, zo'n 20 jaar geleden raadde ik die jonge Irakees, op de vlucht voor de Peshmerga én voor de sunnis ("Arabieren" in zijn ogen, volgens hem, kind van een religieuze minderheid, "stom"), aan om maar voor zichzelf te beginnen omdat hij toch niet in aanmerking kwam voor betaald werk, wel voor gratis vrijwilligerswerk, zo is NL dan ook wel weer. Wat is er sindsdien, globaal gezien, veranderd?