(Spreek Amitav Ghosh als amitaaav en ghooosh, ondanks de enkele a en o.) Dit vanwege zijn schrijven over het klimaat-dossier.

In zijn interview had hij het over de Banda-eilanden waar in de 17e eeuw de VOC zodanig had huis gehouden dat er geen vrije Bandanees meer over was. Wie aan de dood was ontsnapt was slaaf gemaakt op de "velden" (plantages) waar nootmuskaat werd verbouwd.

Dat liet de gedachte toe aan het in het surinaams-nederlands uitgesproken "ik gaan gaan eten". Dat dubbele gebruik van het werkwoord gaan had Suriname geleerd van de Vlaamse, en in mindere mate Walcherse plantage-opzichters: me zull'n die luie doonders 's flienk laot'n/laet'n wèèrk'n.
NL schaamt zich daar nu voor, maar wanneer we kijken naar wie vandaag de plee schoonmaakt en de paprikas plukt, en de pakjes bezorgt, ziet toch al te veel een soort herhaling van die 17e eeuwse instelling, in een nieuw jasje.

"Gaan gaan" is geen kleutertaal maar een samentrekking van "ik ga op weg om te (gaan) eten." Amitav Ghosh schetste een pikzwarte toekomst voor de planeet, en kreeg van de interviewster de vraag: "is er nog hoop?"
Het antwoord was dat dit woord hoop voortkomt uit een bepaalde manier van zien en denken.
Bedoeld zal Ghosh hebben dat hoop in ultieme zin een diep-religieus begrip is dat in die ultieme zin in de talen van Azië niet voorkomt.
verder