INDIA - BODHGAYA
Dharmapala
Zie voor de aanleiding voor Dharmapala's inspanningen de aanhef op de Bodhgaya-pagina.
In 1891 reisde de srilankaan Dharmapala Hewavitarne naar India (spr.: dharma paala). Op 22 januari kwam de toen 29-jarige patriot, die, nadat de Britten Sri Lanka hadden verlaten niet weinig had gedaan aan een weer op poten zetten van een nationaal bewustzijn aan bij de Mahābodhi-tempel. Vanaf dat moment heeft hij zijn leven gewijd aan het voor de boeddhistische gemeenschap terugwinnen van een tempel die tot dan toe was beheerd door de opeenvolgende mahànts (professionals binnen het hinduïsme) en die werd beschouwd als een hindu-erfgoed — zoals Boeddha zelf overigens door bepaalde stromingen binnen het hinduïsme wordt beschouwd als een hindu; je bent een Indiër, dus ben je hindu.
Over het nationale bewustzijn, c.q. Indië - swadéshi - hindu deze pagina
Terug naar Dharmapala:
In datzelfde bovengenoemde jaar 1891 richtte Dharmapala de Mahābodhi Society op in Colombo, maar het volgende jaar al werd de hoofdzetel ervan verplaatst naar Kolkata (Calcutta) in India, toen nog de hoofdstad van Brits-India.
Dharmapala reisde stad en land af om steun en fondsen te werven voor een onafhankelijk beheer van de tempel. Hij bereisde niet alleen India, maar ook de omringende landen, tot en met China en Japan.
In 1893 kreeg Dharmapala spreektijd tijdens de World's Parliament of Religions in Chicago, en werd daar een van de meest opvallende deelnemers. Zijn spreekbeurten hadden enig succes. In India zelf werd in 1895-96 een document geproduceerd dat de Buddha Gaya Temple Case heette, en met name in Kolkata (Calcutta) kreeg Dharmapala gehoor. Op 26 mei 1896 werd daar voor het eerst, na eeuwen intern ballingschap van het boeddhisme, Boeddhadag gevierd dat in het hindi Buddha [d]Jáyanthi heet. Dharmapala zou in 1896/97 voor een tweede keer naar Amerika gaan en van daaruit een toernee door Europa maken. De duitser Paul Carus was tegen die tijd al voorzitter geworden van de American Mahā Bodhi Society en het parijse Musée Guimet stond deftig op zijn kop toen Dharmapala daar zijn opwachting maakte. (Latere monialen-bezoekers werden straal genegeerd.)
Alle inspanningen om van de Mahābodhi-tempel naar innerlijk en naar wet een boeddhistisch oord te maken bleken tevergeefs geweest toen in 1906 de rechtszaak tussen Dharmapala en zijn Society aan de ene kant en de mahant en de hindu-gemeenschap aan de andere kant door de laatste gewonnen werd. De zaak werd niet gewonnen, resp. verloren op hoofdzaken, maar over het eigendom van het Birmese gasthuis op het Mahābodhi-terrein, en op het boeddhabeeld binnenin de tempel. De zaak zou uitlopen op een stuk wetgeving waarin een 50-50% bestuursverdeling over hindus en boeddhisten werd vastgelegd. Dat besluit was gebaseerd op de in 1923 vastgelegde tekst die de Hindu Religious and Charitable Endowments Boards heet. Daarin werd bepaald dat de (federale) overheid alle tempelbesturen zal benoemen of bekrachtigen, en dat geen religieuzen (uit de in India ontstane levensbeschouwingen) rechtstreeks betrokken zullen zijn bij een tempelbestuur. Met andere woorden: wanneer de Mahābodhi tempelbestuurders voordraagt, dan zullen het voor de uitvoerende taken niet-monialen zijn, en voor eventuele adviesfuncties mogelijk, maar niet noodzakelijk monialen.
Dharmapala reisde nog wat rond op Dharmamissie en was het uiteindelijk in 1931 vergund de lagere Wijding te ondergaan in Sarnath. In 1933, op 16 januari, volgde Hogere Wijding. Hij was toen al ongeneeslijk ziek en had onder die omstandigheden formeel niet gewijd mogen worden — zo'n moniaal zou een last kunnen worden voor de hem steunende burgerij, en dat is per monialen-regelgeving verboden. Gezien de enorme verdienste van Dharmapala ging deze hartewens toch in vervulling. Hij overleed op 28 april, in de pij.
|
| |
