De kunst van het boogschieten

De ontstaansgrond voor Kyudo, zegt de organisatie, vinden we zowel in het confucianisme, het daoisme, het boeddhisme, en in shinto. Waar in dit geval de ene filosofie ophoudt, en de andere begint, is niet meer te achterhalen.
Er wordt van uitgegaan dat de asymmetrische boog al gebruikt werd in het Yayoi-tijdperk, 3de eeuw voor de westerse jaartelling. En ook de antieke Jomon en Ainu-culturen kenden een boog die gemaakt was uit één stuk hout. Daarom worden ze staaf-bogen genoemd.

Zoals alle krijgssporten komt ook de huidige kunst van het boogschieten voort uit de tijd dat gewapende conflicten nog met pijl en boog werden beslecht. Na die periode heeft men geprobeerd de kunde te bewaren, en werd het zo een kunst die, ten gronde genomen, even nutteloos is als alle andere tot sport verheven manieren van strijden.

Waar in de Himalaya-regionen de donderkeil, de vajra het "kwaad-vernietigende wapen" is, is dat in Japan de boog. Als zodanig komt de boog nog voor in bepaalde boeddhistische tempels.

Tijdens het Shogunaat, meer precies tussen de jaren 1185 en 1333, wendden de samurai zich tot zen dat zojuist vanuit China was geïntroduceerd door Dogen, de stichter van de Sōtō-zen-school, en door Eisai, de stichter van de Rinzai-zen-school, de verjapanste vorm van het chinese Linji-chan.

"De samurai waren intens geïnteresseerd door de onvoorwaardelijke devotie die monniken hadden voor hun meester, en door hun strikte ascetische praktijk, en door hun meditatieve inzicht waarin de niet-dualistische aard van de werkelijkheid centraal staat," zegt Zenko.

Het duurde echter tot de komst van de legendarische boogschutter-leraar Masatsugu, ca 1443 - 1502, dat zijn techniek van schieten in een flits van inspiratie werd overgenomen en geperfectioneerd.

Hoewel Kyudo geen religieuze praktijk is, is ze diepgaand beïnvloed door zen en shinto. Het hele ceremoniële gedeelte wordt als een uiting van shinto beschreven, alhoewel confucianisme, met name de eis dat alles perfect zal verlopen, hier ook haar invloed zal hebben gehad. Het hart van het schieten, de staat van geest waarin de schutter zich probeert te plaatsen is een samengaan van boeddhistische en daoïstische praktische filosofie. De schutter probeert de egoloosheid te bereiken van de geslaagde zen-praktikant, en probeert door de lagen van fantasie-denken heen te breken om zijn of haar ware aard onder ogen te komen.
Kyudo, zegt de organisatie, is zazen in staande en aktieve vorm. "Als het hart goed gericht is, verwijdert ieder schot iets van de obstakels op weg naar inzicht in je ware aard."

Op een van de websites over Kyudo, https://www.ikyf.org/rei.html, vindt u een paar woorden over etiquette en de spirituele achtergrond van de praktijk zoals die wordt begrepen door de beoefenaars van een nog geen eeuw oude praktijkopvatting.

Kyudo is geen sport voor cleyne luyden; zowel de pijlen en bogen als de bijbehorende kleding zijn erg duur. Dezer jaren wordt kyudo vooral beoefend door min of meer welgestelde dames die een middag trainen beschouwen als een middag mediteren. Dat is een gewoonte die in de zestiende eeuw werd geïntroduceerd. Dus is het gebruikelijk dat jonge vrouwen, vlak voordat ze twintig worden, er een gezamenlijke ceremoniële middag van maken. Zo waren op 14 januari 2018 zo'n 200 in prachtig traditionele kostuums gestoken dames in een van Kyoto's kyudo-tempels bijeengekomen. Eigenlijk behoorlijk lang voordat ze op 1 april 2018 jarig waren schoten ze om beurten een pijl af.

Op 30 juli 2020 werd vanuit Zuid-Korea gemeld dat het tot kunst verheven boogschieten, daar hwalssogi geheten, op de nationale erfgoederenlijst was geplaatst. In een artikel dat werd uitgegeven door persbureau Yonhap lezen we dat het boogschieten vooral tijdens de Goryeo en Jeoson dynastieën veel aandacht kreeg.