Er is daar voornamelijk een focussen op een grootheid als Avalokiteshvara, en wel met de mantra "om mani padme hum". Deze mantra zing-zeg-praktijk wordt gedeeld met de chinese Amidistische gemeenschap, d.w.z. de dJingtu, en met de eveneens chinese uit het boeddhisme geleende riten waarin daoïsten, althans aanhangers van volksreligieuze gebruiken, Amitábha Boeddha (Omitofo) betrekken binnen een bidden voor een lang leven, geluk en voorspoed. Niet zelden wordt hen daartoe gelegenheid verschaft binnen boeddhistische tempels, zeker wanneer deze gerund worden door abten die behalve de riten niets over het boeddhisme geleerd hebben. Dat komt voor.
Aan deze praktijken kunnen we het mantra-zeggen van het japanse Nichiren-boeddhisme toevoegen waar het zeggen van de titel van de Lotus Soetra gebruikelijk is: "namo myoho renge kyo".

De doelstellingen van deze mantra-zing/zeg-praktijken zijn, voor wie dat persé wil, traceerbaar in de twee vroege manuscripten waarin Sakyamuni Boeddha zijn monialen onder het reciteren van de Rátana soetta rond een tweetal steden liet lopen teneinde regen te veroorzaken. De verhalen geven aan dat dit inderdaad lukte. En daarmee zijn we dan bij de wens van veel, maar niet alle, hedendaagse zuid- en zuidoost-aziatische mantra-zinger/zegger: het opwekken van een staat van trance waarin de mens dingen kan doen die onder normale omstandigheden niet mogelijk zijn — "powers" zoals het genoemd wordt; mannen hebben die soms, vrouwen per definitie niet. De moniaal wordt er op afgerekend.

De vedisch-hinduïstische Sanskriet woordenlijsten geven "trance" weer als samādhi en samnipāta. Het woord samādhi delen het hinduïsme en het boeddhisme, hoewel het boeddhisme hier in principe beslist het begrip "trance" buiten beschouwing laat. De vroege vertalers die het woordenboek van de Pāli Text Society in Groot-Britannië hebben gevuld, hebben het latere generaties er beslist niet gemakkelijker op gemaakt door "trance" (maar dan niet als samādhi, zo ver durfden ze niet te gaan) te gebruiken bij de hogere stadia van meditatie. Dit is buitengewoon onjuist, en tenminste het online woordenboek zou hierop gecorrigeerd dienen te worden. (Voordat het papieren woordenboek aan een herdruk toe is zullen er wel ettelijke tientallen jaren voorbij zijn gegaan; het vindt geen massale aftrek).
Het zelfde woordenboek beschrijft "Abhi-saññā-niródha", dat in de Langere Leerredes (Diigha Nikāya) voorkomt, als een geestestoestand waarbij het bewust, actief opgeroepen (abhi) "uitdoven" (niródha) van "bewust zijn/weten/kennen" (sañña) aan de orde is. Er wordt in dat manuscript bij gezegd dat dit de trance is die opgeroepen wordt/werd door niet-boeddhistische asceten.

In het gebruik van mantras zingen binnen de boeddhistische context — zónder harmonium o.i.d., dat is overal ongebruikelijk — is er dus voor een deel sprake van bhakti, aanbidding, en er kan op basis van hoe de verschillende manuscripten er mee omgaan gezegd worden dat dit een er later met de haren bijgesleept gebruik is, en in tegenspraak met Sakyamuni Boeddha's oorspronkelijke vermaning dat zijn persoon geen voorwerp van verering/aanbidding mag worden. Latere generaties hebben dit probleem dan omzeild met de introductie van mantras met genoemde Avalokiteshvara, Amitābha Boeddha, en de Lotus Soetra als object. De oorspronkelijke scholen hebben dit zo gelaten omdat dit mantra zingen een vehikel kan zijn waarmee concepten worden binnengelepeld die anders niet zouden worden gekend/aanvaard, en die wél hout snijden. Verbieden komt al te vaak neer op weglopen.